Duru Demler 19
Gözlerini düşüncelerinin her yerinde gezdirmeye çalıştı...
Düşüncelerini göremedi; göz bebekleri anlamsız ve sonsuz bir boşluğa bakıyordu... görmüyordu düşüncelerini... göremezdi de...
Yapmaya çalıştığı şey imkânsız olandı... o bunu biliyordu açıkça...
O hâlde neden yapıyordu?...
Yapmak istediği, düşüncelerin görkemli bileşimini görmekti... belki de insan oluşun kıvanç duyuran resmini çizecekti...
Nefsin, ruhun ve aklın bilince yön veren her anını ve böyleyken insanın kendi içinde kıvranışını, her yerine sinmiş zevk ve safa dürtülerinin merkezindeki gerçeği görmeyi... sonsuza ait olan kendisini, yücelere taşıyan ve aşağılıkların en aşağısı olmaklığa götüren ne varsa; hepsini apaçık ve duru halde görmeyi seçmişti...
Gördü de, ama bedeninin gözleriyle değil... imkânsız olanı başararak değil... sadece aklının gözleriyle doluştu resmin içine; dışında kalamadı yine...
Ruhuyla sipsivri kaldı gerçek dediklerinin içinde...
Seçkin Deniz, 28.06.2003
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder