Duru Demler 11
Göz kapakları yaklaştılar birbirine; alttakiler az yukarı, yukarıdakiler az aşağı yürüdüler... az kıllı tombul yanaklar, göbeğinden tutulup çekilen şişirilmiş balonlar gibi yanlara doğru genişlediler... dudaklar gerildi ve dişler önlerden uzattılar beyazlıklarını...
Genç adam gülümsüyordu... gözbebeklerinden yükselen sevgi ve saflıkla yoğun bileşik hoşluk, tanımlanamayan büyüklükte bir güçle yayılıyordu çevresine... dilinde sevgi, şefkat, merhamet ve az şımarık kendicelik vardı... o kendinde değildi, o anda... bebeğinden bahsediyordu... onu sevimlileştiren tek şey, bebeğinden ona yansıyan doğallığın saflığıydı...
Bir zamanlar, kendisinin babasına hissettirdiklerini bebeği ona hissettiriyordu şimdi... ilk bebeğiydi... anlattıkça anlatmak istiyordu onu... anlattıkça sevimlileşiyordu, yüzü... bebek, yüzüne akıyordu sanki, o konuştukça...
Seçkin Deniz, 05.05.2003
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder