Duru Demler 17
Genişledi... kocaman oturaklı bir koltuk oldu göğsü... her aklı ereni-ermeyeni doldurdu yüreğine... onlara verdi akide şekerlerini...
Mektuplarını okuttu... acılarını dinledi... gözyaşlarını sildi elleriyle... umutsuzluklarına merhem çaldı...
Onları karşılıksız sevdi; kokladı ve duruladı...
Sonra usulca salıverdi herkesi kendi hayatının içine... onları gözledi uzaktan... sevdicekleri için nasıl gördüklerini gördü... bazen içlerine gömülüp bencilliklerinde asılı kaldıklarını da... kendileri için herkesi dışarı ittiklerini de... nefislerinin en mükemmel hazlara doğru yol almak istediğini de...
Gördükçe üzüldü... üzüldükçe çağırdı onları...
Bir gün koltuğunun döşemeleri eskidi, hiç hesapta yokken... durdu; alamayacaktı misafirlerini... kendileri kalacaklardı bir süre artık...
Seçkin Deniz, 17.06.2003
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder