Gün ağarıyordu... yalın ayak-çıplak yürek koşuyordu okyanusun kıyısında...
Alev almış yüreğinin, tutunulacak ufuklara uzanması muhteşemdi... Beyninde bir kasırga; üst üste hiçbir hatıra bırakmıyordu, hiçbir nefes sarkıtmıyordu geriye...
Düşlerindeki aymazlık, korlaştırmıştı yüreğini... Gül kurusu özlemler, alıvermişti ruhunu avuçları arasına... kıskıvraktı; içinde... içindekilere karşı, çaresiz... koşuyordu...
Seçkin Deniz, 05/11/2001, 14:15
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder