Duru Demler 7
Işık, perdelerin koyu rengine değmeden bulabildiği tüm renk boşluklarına ulaşıyordu... onları, renkleri var ve görünür kılıyordu...
Güneşin sıcak ve hoş dokunuşları tenlerinde yükseliveriyordu, insanların...
"Bahar güneşi'nin sevimli olmadığını söyleyecek olan lâl olur", derdi eskiler...
Eskiler, tek koltuğun üzerinde bir numune bırakmışlardı ve o konuşuyordu... üç çeyrek asır bahar güneşlerini göre göre gelmiş bir eski... o kadar eski ki; yeni üç yavru kuşağın bakışlarındaki bencillik kadar net bencillik salıyordu gözlerinden... sonra birden koca bir çınar gibi dalgalanıyordu gövdesi; kocaman bir dev beliriyordu yüreğinde...
Mırıldanan eski'nin eskiyen eşi... az ötede eskilerin kanından bir yarı eski... nâhoş terennümler serdetmede dilleri... eski'nin bencillik kokan seslerine karşı olarak...
Bahar güneşi titredi eski'nin ellerinde... bir kıyıda bir yarı eski daha, gülümsedi içinden...
"Kıymayın", dedi seslice," bırakın yüreğinin dilediğini yapsın"...
Seçkin Deniz, 23.03.2003
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder