Duru Demler 15
Güneş ona ışığını/ısısını alnının perdelerini/kaşlarını sarsarak gönderiyordu ...
Genç adam, üzerindeki kahve-yeşil karmaşadaki kıyafetin içinde esirdi... ve alabildiğine uzağa uzanan toprak har yanısıtıyordu yüzüne... acıların harı, özlemin harı, esaretin harı...
Verdiklerini... hayata, ülkesine, çocuğuna ve eşine... dostlarına ve hayâllerine verdiği gerçekleri... gözlerinin ve içinin rengarenk nefeslerinde tükenmiş bir hayat içinde...
Düşünüyordu kendini... aklının ve sabrının her yerini tüketmiş bir adam mıydı genç adam?...
Aldıkları nelerdi?... neleri katmıştı kendi benliğinin içine?... kendisi için olanı sabır ve ahret denizinde mi görecekti ödül olarak?... inandıkları onu daha ne kadar tutacaktı yeryüzünde?...
Ve insan neden bu kadar doyumsuzdu?...
Alnındaki ter damlaları süzüldü, kalın kumaşın yakalığından içeri... sıcak, eşine ve çocuğuna uzanacak yeni serin günlere dönüşsün diyeydi, belki...
Seçkin Deniz, 07.06.2003
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder