Okyanus durgundu, bir atlas kadar sade ve kımıltısız... ve gök alabildiğine sessiz; ayrımcı ve uzak... pırıl pırıl mavi...
Hüzünlerin meltemle girdiği alışveriş, uçsuz bucaksız durgunluğu ayaklandırıyordu, içinde... Bakışlarında sonsuz anlamlar vardı genç adamın... Öyle sanıyordu; ne yapması gerektiğini bilmiyordu açıkça...
Güçlü prensesi düşündü; üzüldü ve eğdi başını... Onu o kadar çok kırmak istemiyordu ki; kaçmak daha az verici olacaktı sanki...
Hep aklındaydı; aklının mantıkla devşirilen kısmı karmakarışıktı. Oysa o kimdi?... neydi?... ne değildi?... ve ne olmalıydı, sonrası?
Hiç bu kadar çaresiz olmamıştı... Hep kararlı ve dikkatli olmak, hayatla toslaşmayı engellemiyordu anlaşılan... Bilinmezliklere aşinâ olmak da, bilinir olanı unutturmuyordu...
Seçkin Deniz, 11/11/2001, 18:01
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder