Tarih: 17/07/2002 Saat: 15: 43
Zamanın en küçük parçasında bile, sizi hissettiler...
Sizi dünyaya getirene kadar içlerinde ağırladılar, hiçbir misafire davranılamayacak kadar cömert; bedenlerini de paylaştılar...
Onlara sevgi duygularının refakatinde acılar verdiniz.
Siz varlığınızın en bilinçsiz döneminde, onları zevklerinden mahrum ettiniz. Kederlerini size bağladılar, sevinçleriyle beraber. Bedenleri normal değildi; sizler için öğürdüler, sizler için tedavi olamadılar; hastalıklarını bedenleriyle aştılar.
Eşlerini sizler için unuttular.
Asla bilemeyeceğiniz parçalanışlar vardı, siz misafirliğinizi sona erdirirken. Ve daha nice parçalanmış uykular olacaktı sonra. Onlar doymadan siz doyurulacaktınız.
Onların midesi bulanmayacaktı, sizin atıklarınızı temizlerken; onlar giyinemeyecekti diledikleri gibi, siz güzel giyinemeden; onlar yemeyecekti, ısınmayacaktı siz rahat olmadan.
O, mutlu olamayacaktı ateşiniz düşmeden ve siz onu hiçbir zaman minik tebessümlerinizle olduğu gibi asla mutlu edemeyecektiniz. İlk dokunuşlarınızın ve daha bir çok ilklerinizin ona vereceği heyecanı, o bir daha bulamayacaktı kuşkusuz.
İlk kez "anne" kelimesini terennüm edişiniz, doğru telaffuzla olmasa bile ona en muhteşem hitap olarak kişisel tarihine geçecekti... emeklediğiniz zaman yüreği ağzına gelecekti.
En çok o sizi her şeyiyle taşıyacaktı hayata; babanız yalnız ve acemi adımlarla yetişmeye çalışacaktı sevginize.
Siz en çok annenizi üzdüğünüz vakit, anne-evlat mâzisine ihanet edersiniz.
Ama unutmayınız; bugünleriniz geri döndürmek isteyeceğiniz en nadide zamanlar olacaktır; o henüz sağken onu sevmekten başka hiçbir duygu yansıtmayınız ona.
...anne, sırtını sırtıma ver anne
sırtına alışkınım...
ilk yatağımdı sırtın.
...anne!
Hoş ve hoşnut kal
Yaşlı Bilge
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder