Duru Demler 13
Kendi rüzgarının kendi kanatlarına vurduğu her çırpışta, bedeni usulca akıyordu havanın geniş kucağında... ufukların çizgi, aşağının yer, yukarının nefessizlik dolu göküstü olduğunu biliyordu...
Zaman kurgularından uzakta, her seferinde güçlendiğini hissettiği kendi kanat vuruşlarından hâz alıyordu bugün...
Kulaklarında uğuldayan şeyler, diğer kuşların karmakarışık ses bileşimleriydi... gerçekte duymuyordu... o seslerin anlamlı olmaklığın ötesinde anlamsız karga seslerinden bir farkı yoktu; karga sesleri kadar net değillerdi aslında.
Uçuşlarını sevdi kanatlarının her bir kıvrımıyla ve yıldırım gibi geçiverdi esneyen uykulu kuşların yamacından... onları korkuttu hâllerinde; keyifle gülümseyiverdi kanatlarındaki beyaz tüyler...
Seçkin Deniz, 29.05.2003
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder