Tarih : 02/04/2002 Saat: 22:21
Anlamsızlıkları düşünmek, anlamlı olanları ayırdetmemizde "iyi" bir yol mu sizce?
Düşünürken, yaptıklarımızın hangi sıfatlarla belirginleşeceğini tartışır mısınız kendinizle?
Burada ya da başka bir yerde, sosyal statünüz ve ya rolleriniz gereği yansıttığınız tüm kontrollü-kontrolsüz davranışlarınız, sizin için ne kadar anlamlı?...
Siz bu anlamları "amaçlayarak" elde ettiğinize emin misiniz?...
Emin olduğunuzu sanmıyorum... Çünkü; birçoğunuz korktunuz...
Diledikleriniz ya da amaçladıklarınız değildi, hayatınızın içinde var kalanlar... size "sus payı" verilmeliydi mutlaka...
Size ait minik "var kalma" nedenleri olmalıydı ki; siz yeterince sömürülebilmeli ve kullanılabilmeliydiniz...t
Tüm" iyiniyetleriniz" varlığınızın derinliklerine indirgendi; toplulukların içinde "baskın-egemen" olan tüm argümanları kabullendiniz...
"Namussuzluk" erdem olarak artı değer alırken, "namuslu" olmanın getirdiği ilk ve tek yeni şey, size bakan gözlerde gördüğünüz"acımak" içerikli duygusal terennümlerdi...
Acınılacak hâlde olmak istemediniz... "acıyanlardan" olmanın ilk şartı olan susmayı tercih ettiniz ilk anda...
Sessizliğin içindeyken faltaşı gözlerle "pay" aradınız, fırsatlar pastasında...
İçinizin doğru bulmadığı her şeye karşı verdiğiniz en iyi tepki "sessizlik"ti... sonra "savunma"ya geçecektiniz...
Artık namussuzlukların savunucusu olmak, içinizi acıtmayacaktı... anlamsızlıkları düşünmek,artık "çömezler"in işiydi...
Ustalarınız size en iyi "yolu" öğretirken, çok iyi bir öğüt vermişlerdi: "kendin gibi olanı yetiştiremezsen, yok olursun!"...
İşte bu serüven, seni ve senin gibi sessizleri anlatıyor...a
Acak sonu tahmin ettiğin gibi olmuyor hiç; pişmanlıkların, seni asla terk etmeyeceği bir girdaba kapılacaksın...
Son refleksin "kaçış" olacak, "acıyan olmak" istediğin zamanları hatırlamak bile istemeyeceksin...
"Belki", diyeceksin, "kendim kaldığım zamanlar da sessizliğin sesi olsaydım, şu anda kendime acıyor olmazdım!"...
Selam ve sevgiyle
Yaşlı Bilge
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder